Killing The Machines |Kowch, 2010|

01. Intro (We Will Destroy), 02. Behind The Sinister, 03. It’s Over, 04. Killing The Machines, 05. Passive Transmissions, 06. MASSMEDIAPARANOIA, 07. Keep It In, Keep It Out, 08. Hatemaker, 09. Out Of The Void (feat. Sum Of Daze), 10. Psycho Bug Stomper (Splattered Mix), 11. Skullgrinder, 12. Subliminal Lootings, 13. It’s Over (Defrag Mix)

Kowch to solowy projekt Brytyjczyka Neila Murray’a, chociaż pojawiają się w jego nagraniach zaproszeni goście. Jego muzyka, to przede wszystkim świetne pomysły na instrumentalne, bardzo dobrze zaprojektowane kompozycje, lekkie, żywotne, zwiewne, inteligentne, oparte na bardzo dobrze opanowanej grze na gitarze (“Hatemaker”), oraz połączeniu riffów z elektroniką (“Subliminal Lootings”), skąd niedaleko już do rocka industrialnego (“Behind The Sinister”, “Out Of The Void (feat. Sum Of Daze)”, “Psycho Bug Stomper (Splattered Mix)”). Ktoś, kto zna się na muzyce lub tylko słucha wielu gatunków muzycznych, usłyszy różne wpływy w muzyce Neila, nie tylko wyżej wspomniane, ale także etniczne (“Passive Transmissions”), indie (“Keep It In, Keep It Out”), alternatywne (“It’s Over”), nowo-falowe, rockowe (“Killing The Machines”, “Skullgrinder”). W muzyce Kowch nie słychać jednakże nachalnie żadnych szablonów typowych dla konkretnych stylów muzycznych, i już sam ten fakt przemawia na korzyść utalentowanego muzyka.
Moje ulubione utwory to “MASSMEDIAPARANOIA” za atmosferę niepokoju i doskonałe riffy jak u Pink Floyd czy King Crimson, oraz za bardzo dobrze zbudowaną konstrukcję utworu i zastosowane aranżacje. Podobnie, druga perełka “Hatemaker” wpadł mi od razu w ucho ze swoimi bardzo żywotnymi riffami gitar i dobrze dopasowaną perkusją oraz basem, które nie pogrążają gitar. Bardzo dobrze słuchało mi się także “Passive Transmissions”, bo dzięki tym etnicznym dodatkom i gitarowym riffom, muzyka przepłynęła przeze mnie spokojnie, a ja nie odrywałam się przez źle zastosowane sample, czy beat perkusji, jak to bywa czasem u innych wykonawców.

Na płycie Killing The Machines 95% utworów (poza “It’s Over” i “MASSMEDIAPARANOIA”) to wersje instrumentalne, i tak sprytnie skonstruowane, że brzmiałyby poprawnie i z wokalami jak i bez nich. Lekkie, gitarowe riffy Neila doskonale zastępują wokale i nie da się zaprzeczyć jego talentowi w tym kierunku. Gdyby jednak przyjąć, że Neil postara się kiedyś o wokalistę lub wokalistkę, to niewątpliwą ozdobą jego muzyki byłby głosy zbliżone do głosów takich wokalistek, jak Tori Amos, Deborah Dyer (Skunk Anansie), Lucii Cifarelli (KMFDM), Hanin Elias (Atari Teenage Riot), lub bardzo wyraziste, ‘hard-rockowe’, męskie wokale. Na pewno nie będą pasowały ordynarne, żeńskie głosy, ani zniewieściałe emo czy depresyjne gotyckie zawodzenie, ani żadne industrialne przestery, bo szybko zniszczyłyby cały efekt muzyki zawartej na tym albumie.

Muzyka doskonała dla inteligentnych słuchaczy, którzy wymagają o wiele więcej niż odmóżdżające, marszowe rytmy albo nudne remiksy. Płyta udostępniona została przez wykonawcę dosłownie wczoraj (26.03.2010 r.) do darmowego ściągania i dodana do listy interesujących pozycji płytowych w dziale Download magazynu Fabryka. (NINa, 27/03/2010)

---

http://www.myspace.com/thekowch | http://www.reverbnation.com/kowch