Celldweller |Position Music, 2003|

-----, Switchback,Stay With Me (Unlikely), The Last Firstborn, Under My Feet,I Believe You,Frozen,Symbiont,Afraid This Time,Fadeaway,-----,So Sorry To Stay,One Little World,Unlikely (Stay With Me),One Good Reason,The Stairs Of Orion,-----,Welcome To The End

Z przyjemnością piszę tą recenzję, bo naprawdę jest o czym. Kto jeszcze nie zna Celldwellera? Zajrzyjcie na www.celldweller.com lub www.myspace.com/celldweller , a potem wróćcie do tekstu recenzji ;) O Klaytonie możnaby napisać sporej grubości książkę i jak sadzę takowa autobiografia powstanie może już niedługo, jednakże co do mojego zainteresowania Celldwellerem, nie przekonały mnie ani mięśnie Klaytona ani spódniczki i ogólny, nieco komiksowy lub nawet mangowy image muzyków. To co mnie totalnie ujęło, to przede wszystkim fakt, że Klayton był wcześniej w dwóch genialnych zespołach industrialno rockowych .Argyle Park i Circle of Dust. Po drugie, Klayton naprawdę potrafi śpiewać, i ma dobry głos, czego brakuje wielu wykonawcom w tym gatunku muzycznym, ponieważ, efekt 'dobrego głosu' można uzyskać angażując do pracy komputer. Po trzecie do muzyki Celldwellera przekonała mnie też ciężka praca Klaytona i dynamika z jaką się jej poświęca. Po czwarte .jakość zarówno nagrań jak i videoklipów. A na koniec fakt to, że Klayton jest wyraźnie osłuchany z bardzo wieloma gatunkami muzycznymi i potrafi wziąć z nich to co najlepsze, najbardziej charakterystyczne i zmieszać, tworząc bardzo zgrabne i konkretne utwory.

Pierwsza płyta Celldwellera to wycieczka w stronę takich właśnie różnorakich brzmieniowo utworów, chociaż ogólne wrażenie po przesłuchaniu to: "jest ciężko". Switchback, wybrany przez zespół na utwór promocyjny doczekał się bardzo dobrze zrealizowanego videoklipu na DVD "Switchback", które zresztą też dostałam w paczce. Stay With Me - bardzo zgrabny utwór, który ma chyba wszystko, aby zostać zauważonym przez media, a szczególnie radiostacje. The Last Firstborn zawiera głównie brzmienia... goa, bardzo typowe dla Astral Projection, totalne zaskoczenie ale i przyjemność, dla kogoś, kto nie musi mieć płyty z jednostajnymi, wręcz monotematycznymi motywami. Under My Feet zaczyna się balladowo, z alternatywnym brzmieniem gitar i chwytliwym refrenem. I Believe You przypomina mi numetalowe podchody Limp Bitzkit i z drugiej strony Orgy, ale po zakończeniu utworu pozostają w głowie słowa: "That's all right, that's all right...".

Na tej płycie znajdują się trzy przerywniki, podejrzewam, że dla podzielenia płyty na 3 cześć, a z tego co pamiętamy, Chemlab używał kiedyś tego na swoich płytach i u nich nazywało się to "suture". Fajny pomysł :)
Frozen chyba zrobił na mnie najmniejsze wrażenie, ponieważ słyszałam już dużo utworów utrzymanych w takiej konwencji, ale że płyta Celldweller została wydana w 2003r., kiedy takie brzmienia były modne, toteż nic dziwnego, że zespół chciał zostać zauważony także przez fanów tych brzmień. Utwór Symbiont charakteryzują mocne gitary i bas z przestrojonym wokalem Klaytona, ale są też momenty wyciszenia gdzieś tak w połowie utworu i brzmi to naprawdę czarująco. Tak samo następujący po nim utwór Afraid This Time ma jakiś kuszący wydźwięk, chociaż po kilku przesłuchaniach może się znudzić. Fadeaway to chyba jeden z bardziej znanych utworów Celldwellera, skomponowany w sposób bardzo "na czasie" (a mówimy o roku 2003), patrz adnotacja o Frozen.
So Sorry To Say to bardzo zgrabnie skonstruowany utwór, który pamięta się jeszcze długo po wyjęciu CD z odwarzacza. Nie zachwycił mnie Own Little World w przeciwieństwie do chwytliwego, głównie dzięki basom Unlikely (Stay With Me) (tak to parafraza utworu z pierwszej dziesiątki na trackliście). One Good Reason to najcięższy utwór na płycie Celldweller, wręcz grindcorowy i dynamiczny. I na koniec dwa utwory dla odmiany, totalnie już w innym, bo drum'n'basowym klimacie The Stars of Orion i tajemniczo, dzięki różnym tłom dźwiękowym, brzmiąca kompozycja "Welcome To The End", jakby sie można było spodziewać, wieńczący tą płytę.

Jeżeli popatrzymy na Celldweller'a biorąc pod uwagę ich image, design okładek, muzykę, strukturę utworów to można powiedzieć, że udało im się właśnie przez tą ciężką pracę uzyskać spójność i coś co np. w marketingu określa się jako "tożsamośc firmy". Za Celldwellerem przemawia pasja i realistyczne podejście do spraw związanych z kreacją, dlatego można powiedzieć że jest to zespół wyróżniający się w tej dekadzie muzyki rockowo-elektronicznej i który za jakieś 10 lat napewno będzie szeroko omawiany w kontekście "nowej fali" rocka industrialnego. Klayton może powiedzieć, (przepraszam pozostałych muzyków), że "Celldweller to ja", ale autentycznie zapracował sobie na ten sukces. A na ich pierwszej płycie pierwiastek męski zmieszał a się z żeńskim i dzięki temu powstała bardzo ciekawa i zrównoważona klimatycznie całość.
(NINa)